Wesołych Świąt!!

Zdrowych przede wszystkim Świąt Bożego Narodzenia,

szczęścia w codzienności,

wielu Radości, tych małych i dużych.

Pogody ducha na co dzień,

oraz

Szczęśliwego Nowego 2012 Roku

Życzę Wszystkim odwiedzającym mojego bloga,

oraz tym którzy tutaj zajrzą w przyszłości 

i oczywiście Znajomym, Przyjaciołom i Rodzinie...

Autor blogów:medycyna-psychologia oraz sciezkiduszy
Dorota Zatorska-Stempin

 

Afazja

Afazja jest to zaburzenie interpretacji i ekspresji mowy. U ponad 90% ludzi w funkcji mowy i języka pośredniczy lewa półkula mózgu. Afazja najczęściej występuje u 40% ludzi po przebytym udarze lewej półkuli.

Afazja może być dynamiczna, niedynamiczna i całkowita.

Afazja dynamiczna - upośledzone jest rozumienie mowy. Ludzie zazwyczaj mówią bez trudu, ale posługują się tzw. żargonem afatycznym i wykorzystują w komunikacji słowa zastępcze.

Afazja niedynamicza - w tym przypadku rozumienie jest mniej upośledzenie niż ekspresja słowna, w tym stanie mowa jest bardzo utrudniona.

Afazja całkowita - występują razem poważne zakłócenia rozumienia i ekspresji języka.

Afazja może ustąpić w ciągu roku lub dwóch lat po wystąpieniu udaru. Celem terapii mowy jest nauczenie pacjenta jak najsprawniejszej komunikacji. w przypadku znacznych zaburzeń  bezpośrednie powtarzanie ćwiczeń jest nieefektywne; lepsze wówczas efekty przynosi wówczas nauka komunikowania się za pomocą specjalnej książki z obrazkami i fotografiami.

Anemia -niedokrwistość

Co to  jest anemia? Anemią nazywamy wszystkie rodzaje niedokrwistości, a więc stan, w którym we krwi jest zbyt mało hemoglobiny bądź też erytrocytów. Ponieważ hemoglobina otrzymuje w płucach  “ładunek” tlenu, w przypadku zbyt małych stężeń hemoglobiny ilość dostarczanego przez nią tlenu do organizmu jest niedostateczna.

Anemia (łac. anaemia) zwana również niedokrwistością jest zespołem objawów chorobowych, stanem osłabienia organizmu spowodowana niedoborem czerwonego barwnika zawierającego hemoglobiny lub czerwonych ciałek krwi tzw. erytrocytów. Diagnoza stawiana jest w przypadku stwierdzenie niższych wartości niż ustalone normy. Wyróżnia się niemal 100 odmiennych typów niedokrwistości. 

   W związku ze zróżnicowanymi przyczynami wystąpienia choroby, dzieli się ją jednak na trzy główne grupy:

-niedokrwistość pokrwotoczna (spowodowana utrata krwi);

-niedokrwistość wynikająca ze zmniejszonego wytwarzania krwinek czerwonych i zaburzeń wytwarzania hemoglobiny;

-niedokrwistość spowodowana skróconym czasem życia czerwonych krwinek.

Najczęstsze przyczyny anemii - niedobór żelaza  należy do grupy drugiej. W każdej grupie można wyróżnić wiele różnych podgrup. Podstawową zasadą leczenia jest zawsze usunięcie przyczyny anemii.

Niedokrwistość pokrwotoczna, jak sama nazwa wskazuje, spowodowana jest utratą krwi. Wśród przyczyn różnorodnych typów niedokrwistości znajdują się: deficyt witamin (szczególnie B12 i kwasu foliowego) i żelaza, uwarunkowania genetyczne, uboczne efekty działania leków, przebyte choroby i urazy.

Ze statystyk wynika, że największe prawdopodobieństwo wystąpienia niedokrwistości występuje u osób, które chorują na: przewlekłą niewydolność nerek, cukrzycę, chorobę nowotworową, choroby serca, artretyzm, chorobę zapalną jelit, są zakażone wirusem HIV.

Niedokrwistość nierzadko towarzyszy chorobom nowotworowym - guzom litym oraz nowotworom układu krwiotwórczego. U chorych na raka często występuje także skrócenie czasu życia erytrocytów, niedobór czynników krwiotwórczych, rozwojowi anemii sprzyja ponadto chemioterapia i radioterapia.

Skrócenie czasu "życia" czerwonych krwinek (z ok. 120 dni do kilku dni). Nietrwałość krwinek może wynikać z wad budowy lub defektów ich enzymów. Do rozpadu krwinek mogą się też przyczynić niektóre leki, choroby zakaźne i inne czynniki, np. przeciwciała pochodzące z organizmu matki (konflikt serologiczny u noworodków) bądź np. jad żmii. Objawy rozpadu krwinek (hemolizy): żółtaczka, powiększenie śledziony, kamica żółciowa.

 
Ryzyko zachorowania jest wyższe u krewnych osób chorych na anemię, przy zakażeniach wirusowych i bakteryjnych. 

Diagnostyka  

Analiza krwi wykazuje zmniejszone stężenie hemoglobiny i liczbę czerwonych krwinek. Często mają one nieprawidłowy kształt. We krwi wzrasta również zawartość enzymu LDH oraz żelaza i bilirubiny, na zdjęciach RTG widoczne zgrubienia kości czaszki, śródpiersia i paliczków. 

Leczenie - zlikwidowanie czynnika wywołującego rozpad krwinek (w przypadku przyczyn zewnętrznych) ew. usunięcie śledziony, transfuzje, leki zmniejszające aktywność układu odpornościowego.

Główne objawy anemii:

- osłabienie organizmu
- zmęczenie
- bladość skóry

- bladość spojówek oka;

- zmniejszona sprawność ruchowa;

- zadyszka po wysiłku;

- apatia;

- szum w uszach;
- bóle głowy;
- utrata apetytu;
- depresja;
- zawroty głowy;

- mroczki;

- płytki oddech;

- omdlenia;

- stany podgorączkowe;

- bóle w okolicy serca;
- nadwrażliwość na zimno;
- problemy z koncentracją i pamięcią;
- senność;

- uczucie zimna;

- wczesne siwienie włosów, które stają się cienkie i tracą połysk;

Objawy charakterystyczne dla anemii spowodowanej niedoborem żelaza to:

- łamliwość włosów i paznokci ;

- zmiany na błonie śluzowej języka, gardła;

- zajady;

- wysuszenie skóry;

- łamliwość i wklęsłość paznokci.   

Podział niedokrwistości (anemii) jest dosyć złożony.

Podział może dotyczyć wielkości erytrocytów, wtedy mówimy o anemii normoblastycznej - kiedy krwinki są prawidłowe, o anemii megablastycznej - kiedy krwinki są zbyt duże, a także o niedokrwistości mikrocytarnej - kiedy krwinki są za małe. W podziale tym wykorzystuje się parametr MCV jest to średnia objętość krwinki.  

Witamina A

Witaminy są zawarte w codziennym pożywieniu. Są one potrzebne do prawidłowego wzrostu, rozwoju i funkcjonowania organizmu. Zapotrzebowanie na nie jest stosunkowo niewielkie i prawidłowa, codzienna dieta jest wystarczająca do uzupełniania bieżących potrzeb ustroju.

Witamina A ma duże znaczenie w fotochemicznych procesach widzenia (szczególnie w widzeniu nocnym), w prawidłowym rozwoju nabłonka, skóry, kości, zębów, biosyntezie cholesterolu, właściwego funkcjonowania układu rozrodczego kobiet i mężczyzn i tworzeniu mukopolisacharydów. Witamina A chroni nabłonek przewodu pokarmowego, moczowego i oddechowego przed zakażeniem. U kobiet w ciąży jest ona konieczna do prawidłowego rozwoju płodu.

Witamina A zawarta jest w wielu pokarmach: 

- żółtopomarańczowych owocach i warzywach;
- ciemnozielonych liściastych warzywach;
- mleku wzbogaconym w witaminę A;
- wątrobie;
- margarynie.

Witamina A występuje w dwóch różnych formach: retinoli i beta-karotenu.
Retinole znajdują się w pokarmach pochodzenia zwierzęcego (mięsa, jaja, mleko) a beta-karoten roślinnego. Beta-karoten zamieniany jest w organizmie na witaminę A. 

Witamina A chroni organizm przed nowotworami płuc i przewodu pokarmowego. Dlatego zaleca się jedzenie wielu warzyw i owoców zawierających jej bardzo dużo. Można również przyjmować gotowe produkty farmaceutyczne zawierające witaminę A, dotyczy to przede wszystkim osób starszych, mieszkańców miast i innych zanieczyszczonych okolic, osób palących lub intensywnie się opalających. W niektórych przypuszczeniach, uważa się, że niski poziom witaminy A wiąże się z chorobą Alzheimera.

Niektóre schorzenia mogą powodować zwiększenie zapotrzebowania na witaminę A, są to:

- biegunka;

- choroby oczu;

- schorzenia jelitowe;

- przewlekłe lub przedłużające się stany zapalne;

- odra;

- schorzenia trzustki;

- usunięcie żołądka;

- przedłużający się stres.

Wchłanianie witaminy A pogarsza się w każdym stanie chorobowym powodującym zmniejszenie się ilości wchłanianych tłuszczów. 

Zmniejszenie stężenia witaminy a stwierdza się w:

- ciąży;

- w okresie laktacji;

- przy doustnym podawaniu olejów mineralnych;

- u osób w podeszłym wieku;

- chorobach gorączkowych;

- diecie ubogiej w witaminę A;

- marskości wątroby.

Należy pamiętać, że zarówno niedobór jak i nadmiar witaminy A może być szkodliwy dla zdrowia, dlatego Światowa Organizacja zdrowia określiła listę zalecanych dawek witaminy A. Ta lista, to RDA ( Recommended daily allowances), wg tej listy:
Zapotrzebowanie na witaminę A, u :
- kobiet - 600mcg;
- kobieta karmiąca - 950 mcg;
- mężczyzna - 700 mcg.

Zapotrzebowanie zależy również od stanu fizycznego i psychicznego, wieku i płci.

Depresja reaktywna

Depresja reaktywna - wywołują ją konkretne traumatyczne wydarzenia życiowe, np.: śmierć osoby bliskiej, utrata pracy, zerwane związki.

Objawy są typowe dla epizodu depresji, ale pozbawione są poczucia winy, urojeń.

Przedłużona reakcja żałoby trwa na ogół do kilku miesięcy, po czym stan emocjonalny powraca do normy.

Depresja reaktywna nie wymaga leczenia, jednak jej bolesne objawy powinno się łagodzić poprzez psychoterapię,  a nawet typowymi lekami przeciwdepresyjnymi.

Depresja endogenna ( choroba afektywna jednobiegunowa)

Osoba w depresji, zapytana o samopoczucie najczęściej użyje takich przymiotników: smutny, załamany, zgaszony, bezradny, beznadziejny, upokorzony, samotny, nieszczęśliwy, bezużyteczny, winny. Smutek i wina są oczywistymi emocjonalnymi symptomami depresji i cierpiący na nią rzeczywiście nie są w stanie podczas rozmowy powstrzymać się od płaczu. Zwykle ludzie chorzy najgorzej czują się rano, a w ciągu dnia nastrój nieco się poprawia. Oprócz smutku i winy często pojawia się niepokój, który może wystąpić gdy nie ma depresji (Barlow, 2000; Keller i in., 2000).

Depresja endogenna 

(choroba afektywna jednobiegunowa)

 Choroba afektywna jednobiegunowa pojawia się najczęściej po raz pierwszy u osób po 40 roku życia. Choroba ta dotyka najczęściej osoby, które są skłonne do:

- niskiej samooceny;

- braku wiary we własne siły i możliwości;

- są skłonne do wahań nastroju i aktywności.

 

Uważa się, że nie ma ona żadnej konkretnej przyczyny zewnętrznej ani konkretnego wydarzenia życiowego.

Depresja nerwicowa - dystymia

Dystymia jest to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat o przebiegu łagodniejszym od depresji endogennej. Określa się ją także jako depresyjne zaburzenie osobowości, małą depresją, temperamentem depresyjnym lub zaburzeniem dystymicznym.

Zachorowanie występuje najczęściej między 20 a 30 rokiem życia. Osoby z dystymią są prawie zawsze smutne, nastrój ich jest obniżony, często mają poczucie beznadziejności. Ta łagodna przewlekła depresja  lub stan przygnębienia,  trwa co najmniej dwa lata u dorosłych, może u nastolatków trwać minimum rok.

Życiowa energia tych chorych jest niezwykle niska, tracą zainteresowania, mają trudności z koncentracją uwagi, nie mogą skupić myśli.

Pierwszą przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne, będące być może następstwem przeżycia traumatycznych wydarzeń z przeszłości, braku bezpieczeństwa w dzieciństwie i wydarzeń, które doprowadziły do utraty celów, nieumiejętności zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb.

Zaleca się leczenie psychiatryczne i farmakologiczne.

Depresja sezonowa

Depresja sezonowa
(Choroba afektywna sezonowa)

 

Depresja sezonowa (ang. Seasonal affective disorder, w skrócie: SAD) przybiera postać epizodów depresyjnych cyklicznie nawracających w określonych, stałych porach roku. Depresję sezonową należy odróżnić od klinicznej, w której zmiany emocjonalne zachodzą na głębszym poziomie psychicznym. Depresję sezonową dzielimy zazwyczaj na zimową i letnią, przy czym ta pierwsza jest dużo częstsza. 

Depresja sezonowa - to ciężka postać chandry lub przygnębienia, występująca w miesiącach zimowych. Przygnębienie nazywane klinicznie subdepresją  lub skąpo objawową  depresją sezonową. Występowanie depresji sezonowej jest związane z miejscem zamieszkania, konkretnie z szerokością geograficzną.

 

Depresja sezonowa związana jest

Choroby A- Anoreksja c.d.

 Wracając do zaburzenia odżywiania  , mianowicie anoreksji, należy wiedzieć,ze jest to choroba , która wymaga długotrwałego okresu leczenia. Leczenie zaburzeń odżywiania jest złożonym procesem , gdzie ważną rolę odgrywa wielu specjalistów. W pierwszej jednak kolejności ważne jest, żeby osoba chora chciała się wyleczyć.

W leczeniu powinni brać udział : internista, psychiatra, psychoterapeuta, dietetyk. Jeżeli osoba chora trafi na oddział szpitalny to również biorą udział pozostali członkowie zespołu terapeutycznego: pielęgniarka, terapeuta zajęciowy, rehabilitanci...

  ROZPOZNANIE ANOREKSJI

Depresja dwubiegunowa afektywna ( maniakalno- depresyjna)

    Depresja ta najczęściej występuje po raz pierwszy między 20 a 30 rokiem życia. Na występowanie choroby mają wpływ czynniki  genetyczne oraz zaburzenia przekaźnictwa neuronów, co wpływa na czynności układu limbicznego, podwzgórza i układu siatkowatego.
   U około 30 - 60% chorych czynnikami wyzwalającymi chorobę oraz jej nawroty są stresy somatyczne (poród, zaburzenia hormonalne, urazy czaszki, leki itp.) oraz stresy psychiczne (zawód życiowy, utrata pracy, bliskiej osoby, rozwód, emigracja, utrata pracy, bankructwo).
  Choroba cechuje się z występowaniem naprzemiennie okresów: depresji i manii, na ogół przedzielone okresem remisji. Początek i koniec fazy jest często nagły. Nawroty w depresji dwubiegunowej są dwukrotnie częstsze niż w jednobiegunowej. Początkowo okresy remisji są dłuższe, z upływem lat skracają się. Średnio nawroty choroby trwają ok. 3 miesiące, ale zdarzają się okresy krótsze i dłuższe, nawet roczne. U około 60% osób pierwszą fazą jest depresja.
   

Do podstawowych objawów depresji zalicza się:

Depresja poporodowa

Depresja poporodowa - rodzaj depresji doświadczany przez wiele, a prawdopodobnie większość kobiet   3 - 4 dni po porodzie. W typowej postaci charakteryzuje się uczuciem lęku lub obawy, czy będzie w stanie opiekować się noworodkiem, oraz ogólnym rozczarowaniem następującym po okresie upojenia związanego z wydaniem dziecka na świat.  

 
Kobieta może być rozdrażniona, rozchwiana emocjonalnie, wybuchać płaczem bez żadnego

Depresja choroba duszy...

  "Depresja potrafi odebrać chęć do życia, do  kontaktów z innymi ludźmi i do robienia czegokolwiek. Przeważa w depresji pragnienie śmierci, by więcej nie cierpieć równocześnie chce się żyć jak dawniej, wśród innych  kiedy była radość i mieliśmy chęć by robić to co robiliśmy przed... przed wystąpieniem depresji."

Objawy depresji:

- Chandra;
- Anhedonia ( niemożność odczuwania przyjemności);
- Znaczne zmiany apetytu z utratą lub przyrostem masy ciała;
- Zaparcia;
- Zaburzenia snu, nadmierna senność lub bezsenność 

 (problemy z zaśnięciem, budzenie się w środku nocy

 lub wcześnie rano), 

- obniżenie aktywności, zmęczenie, przysypianie,  

  niepokój, pobudzenie ruchowe;

- Spowolnienie mowy, ruchów, procesów myślowych;
- Obniżony popęd płciowy;
- Brak zainteresowania pracą;

- Poczucie braku wartości, stawianie sobie wyrzutów,   

  poczucie winy;

- Ograniczona zdolność myślenia i koncentracji;
- Zapominanie;
- Zmęczenie;
- Niezdecydowanie;
- Niska samoocena;
- Uczucie bezsilności, niepokój;
- Pesymizm, poczucie beznadziejności;
- Myślenie o śmierci, próby samobójcze;

- Pochłonięcie własną osobą, uskarżanie się na  

  dolegliwości.

Objawy depresji są rzeczywiście bardzo liczne, a u niektórych z nich doświadcza w jakimś okresie życia praktycznie każdy mężczyzna, każda kobieta czy dziecko. Jednak uznajemy je za chorobę tylko wtedy gdy objawy trwają na tyle długo lub są tak nasilone, ze zaburzają prawidłowe funkcjonowanie  przez długie miesiące czy lata.

Depresja - wg WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) znajduje się w czołówce najpoważniejszych problemów zdrowotnych na Świecie. Do niedawna, ze względu na nie najlepszą znajomość społeczną oraz brak wyraźnych przyczyn zachorowalności, była często lekceważona. Osoba z depresją często

Celiakia - choroba trzewna

  Celiakia dawna  nazwa, oznaczająca chorobę brzucha. Termin ten pochodzi od greckiego słowa koilia (brzuch). Kiedy poznano przyczynę celiakii, stworzono  dla niej nową nazwę - enteropatia glutenozależna wynikająca z wrażliwości na gluten, ale się nie przyjęła. spotyka się też nazwę choroba trzewna.

Celiakia- nietolerancja pokarmowa. 

    Jest to niezdolność organizmu do wchłaniania glutenu, który jest białkiem: pszenicy, żyta, jęczmienia.

Białko to jest częstszym składnikiem tak powszechnie spożywanych produktów, jak pieczywo czy kluski.

   Białko to uszkadza śluzówkę jelita cienkiego,

Co nieco o cholesterolu

   Cholesterol jest substancją, której organizm potrzebuje do produkcji hormonów, witaminy D oraz przemian tłuszczów w organizmie. składa się z "dobrej"(HDL)  i  "złej" (LDL) frakcji. Kiedy we krwi znajduje się za dużo "złego" cholesterolu dochodzi do jego odkładania się w ścianie naczyń i w ten sposób do tworzenia się złogów miażdżycowych, co uszkadza i zamyka naczynia tętnicze, grożąc zawałem, udarem mózgu i chorobą kończyn dolnych, utrudniając lub wręcz uniemożliwiając chodzenie.

    Każda osoba powyżej 20 roku życia powinna co 5 lat wykonywać badanie cholesterolu we krwi. Aby najlepiej ocenić poziom cholesterolu, trzeba wykonać profil lipidowy. To badanie przeprowadza się na czczo - 9- 12 godzin po ostatnim posiłku. daje on informacje o :

     - Całkowitym cholesterolu

     - LDL (złym) cholesterolu- tym, który wbudowuje się w ściany tęytniic i zwęża ich światło.

     - HDL (dobrym) cholesterolu- to ten, który zapobiega przenikaniu cholesterolu do naczyń.

     - Trójglicerydach- to jeszcze jedna forma tłuszczu w naszym organizmie.

   Cholesterol HDL ochrania serce przed miażdżycą

Autyzm -leczenie cz. 2

METODY PRACY TERAPEUTYCZNEJ Z OSOBAMI Z AUTYZMEM:

   W poprzednim poście przedstawiłam już wiele metod stosowanych w leczeniu osób autystycznych, w tym chciałabym przedstawić kolejne. Ponieważ  nie ma jednej metody , która pomaga wszystkim osobom z autyzmem, stosowane są przeróżne metody odpowiednio dobrane, indywidualnie  do każdego  dziecka.

   Zaczynając pracę z dzieckiem należy patrzeć całościowo na jego problemy. 

   W terapii dziecka autystycznego istotną rolę odgrywają specjaliści z różnych dziedzin , oraz ich współpraca z rodzicami.

TERAPIE NIEDYREKTYWNE -

Czyli podążanie za tym, co robi dziecko i naśladowanie go, a nie "zmuszanie" do robienia określonych ćwiczeń.

1. Metoda TEACCH

    Metoda TEACCH– przedstawiciel –E. Schopler – to Program Terapii i Edukacji Dzieci Autystycznych oraz Dzieci z Zaburzeniami Komunikacji. Sposoby pracy dostosowuje się do dziecka tak, aby czuło się ono dobrze. Przebiegają one w ustrukturalizowanym środowisku (czas, miejsce, forma). Opieką obejmuje się nie tylko dziecko, ale też rodzinę. Jest to kompleksowe, wielopłaszczyznowe działanie. Rodzic współpracuje z terapeutą.

   W metodzie tej narzędziem pomocnym w prowadzeniu terapii dziecka jest kwestionariusz PEP-R – tzw. Profil Psychoedukacyjny, dzięki któremu uzyskuje się informacje na temat poziomu rozwoju oraz poziomu zachowań dziecka. Na tej podstawie opracowuje się Indywidualne dla każdego Dziecka Plany Pracy.

Metoda TEACCH jest to program terapii i edukacji dzieci autystycznych oraz dzieci mających zaburzenia w komunikacji.

   Praca z dzieckiem rozpoczyna się od oceny poziomu rozwojowego dziecka, jego profilu psychoedukacyjnego PEP, a także deficytów i mocnych stron podopiecznego. Na podstawie wyników testu PEP-R opracowuje się strategię nauczania, która ma pomóc w realizacji krótkotrwałych i odległych celów nauczania za pomocą ćwiczeń prowadzonych przy stole, od 15 min. do godziny dziennie.

   Każde dziecko posiada swój indywidualny program ćwiczeń, który może być również stosowany w środowisku domowym przez rodziców.

   Postępy dziecka są rejestrowane przez specjalistę, który na bieżąco modyfikuje program. Kieruje się przy tym najważniejszymi potrzebami pacjenta, które są związane z takimi elementarnymi zdolnościami jak naśladowanie, motoryka mała i duża, percepcja, koordynacja wzrokowo-ruchowa, czynności poznawcze, komunikacja, mowa czynna, zachowania niepożądane.

Autyzm -leczenie cz.1

Terapia dzieci z autyzmem

   Autyzm jako zaburzenie rozwoju dzieci nie powinien być w centrum zainteresowania jedynie psychiatrów, psychologów i pedagogów. Autyzm można leczyć, ale wymaga to współpracy lekarzy i terapeutów wielu specjalności.
  Najnowsze trendy w leczeniu autyzmu każą go postrzegać jako złożony problem natury zdrowotnej, który można rozwiązać za pomocą interwencji medycznej. Takie podejście daje najlepsze rezultaty, gdyż w przypadku wczesnego leczenia dzieci, autyzm może zostać zniwelowany, zahamowany lub wręcz wyleczony.
  Celem wielokierunkowego oddziaływania jest objęcie terapią wszystkich sfer rozwojowych dziecka a także wzięcie pod uwagę wszystkich jego cech .
  U dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu należy także zastosować  farmakologię, logopedię, terapię biomedyczną  oraz zajęcia Integracji Sensorycznej.

  Farmakologia

  

   W leczeniu autyzmu stosuje się wiele środków  farmakologicznych. Przypisuje się je jednak na krótkie kuracje w celu zwalczania raczej konkretnych symptomów niż całego ciała.

   Leki do poprawy koncentracji, leki przeciwdepresyjne pomagające kontrolować stereotypie, perseweracje i zmiany nastroju .

   Jednak główne zabiegi terapeutyczne służące zwalczaniu zaburzenia autystycznego polegają na  intensywnej terapii behawioralnej i interwencjach edukacyjnych.

  Spory nacisk w trakcie terapii osób autystycznych, kładzie się rozwój mowy i wrażliwości społecznej. Za najważniejsze  uważa się leczenie problemów językowych, ponieważ podstawową trudność w tym zaburzeniu  stanowi  niezdolność odpowiedniego porozumiewania się. Jednocześnie ważne jest,  by dziecko nauczyło się obcować z ludźmi, by wysiłki  mające wzmocnić komunikację  przynosiły określone efekty.

Astma - Leczenie

   Dostosowanie leczenia do wieku pacjentów

    Astma to choroba na całe życie, jednak dzięki dobrej współpracy rodziców i lekarzy mali pacjenci mogą niemal w pełni cieszyć się urokiem dzieciństwa.

      Choroba najczęściej nasila się podczas infekcji ( nawet zwykłego przeziębienia). Ale atak duszności może również wystąpić w wyniku: 

- silnych emocji - w tym choćby stresu związanego z klasówką;

- kontaktu z alergenem- czyli substancjami na które dziecko ma alergię;

- pogorszenia pogody - zwłaszcza wdychania zimnego powietrza;

- zaburzeń hormonalnych- np. podczas dojrzewania czy spowodowanych chorobami    tarczycy;

- zażywania niektórych leków - w tym dostępnych bez recepty niesteroidowych leków 

    przeciwzapalnych i przeciwbólowych ( również aspiryny);

- zanieczyszczenia powietrza -spaliny samochodowe, ale także kurz, pył i dym z papierosów

   Niemowlęta i małe dzieci

    

    Wystarczy bardzo niewielka ilość śluzu lub nieznaczny obrzęk ścian dróg oddechowych, by delikatne oskrzela małego dziecka drastycznie się zwęziły , a nawet całkowicie zamknęły. Większość ataków świszczącego oddechu  w pierwszych latach życia dziecka spowodowana jest przez infekcje wirusowe.

Zaburzenia odżywiania - leczenie

     Najlepsze wyniki leczenia zaburzeń odżywiania, można osiągnąć, kiedy rozpoznamy chorobę we wczesnym okresie jej trwania.Należy rozpoznać wczesne objawy rozwijającej się choroby.

Trzeba rozróżnić , czy stosowanie diety przez młode dziewczęta jest tylko "normalnym stosowaniem diety dla tego etapu dojrzewania" czy też już rozwijającym się zaburzeniem odżywiania .   

    W anoreksji wczesnymi objawami najczęściej są:

1. Zaprzeczanie dotyczące stosowaniu diety: większość osób stosujących diety chętnie się do tego przyznaje i często chce rozmawiać o diecie; o różnego rodzaju dietach wypróbowanych przez inne osoby, o tym jakiego spadku wagi oczekiwałyby, w jakim stopniu oszukały głód. Dziewczyna z jadłowstrętem psychicznym często zaprzecza temu, że jest na diecie.

2. Zaprzeczanie dotyczące odczuwania głodu i pragnienia jedzenia; Osoby będące na diecie przyznają,że są głodne  i maja wielką ochotę na specjalne potrawy. Wiele chorych na jadłowstręt psychiczny powie, że nie są głodne i będzie sie bardzo osiągać z przyznaniem,że pragną szczególnego rodzaju wysokokalorycznego jedzenia;

3.Ukrywanie utraty wagi : Osoby na diecie często zachwycone są utratą wagi i pragną to zademonstrować, mówią o tym ile kilogramów straciły. Chore na anoreksję często noszą ubrania tuszujące utratę wagi i we wczesnych fazach choroby mogą twierdzić , że w ogóle nic nie straciły  na wadze i nie ma powodów do niepokoju;

4.Zwiększenie zainteresowania jedzeniem: U większości osób stosujących dietę powszechnie występuje wzrost zainteresowania jedzeniem. Osoba zdrowa będąca na diecie próbuje uniknąć pokus jedzeniowych w przeciwieństwie do chorych na jadłowstręt psychiczny, które często czerpią wielką przyjemność z zajmowania się jedzeniem. przyrządzania oraz gotowania potraw dla innych. Wydaje się,że ta duża bliskość jedzenia nie wywołuje u nich żadnego niepokoju ani pokusy;

5. Potrzeba jedzenia mniej od innych: Zdrowe osoby stosujące dietę nie współzawodniczą szczególnie z innymi osobami z rodziny, w przeciwieństwie do chorej na anoreksję, która zawsze chce mieć mniej jedzenia na talerzu w porównaniu z innymi członkami rodziny, a zwłaszcza siostrami czy matką. Przy przygotowywaniu posiłków często nakłada na talerze innych członków rodziny ogromne porcje jedzenia.

6.Powolne jedzenie . Zdrowe osoby stosujące dietę często jedzą szybko , próbując zaspokoić głód i zjadają wszystko z talerza. Dziewczęta chore na anoreksję mitrężą czas nad jedzeniem , przeżuwają jedzenie długo , rozrzucają je po całym talerzu i zawsze kończą spożywanie posiłków dużo później od innych;

7. Wzrasta  obsesyjność i perfekcjonizm:  chociaż cechy te mogą występować u każdego, do kogo dobrze pasuje zespół głodzenia się , to u osób, u których rozwija się jadłowstręt psychiczny pojawiają się one wcześnie; dokładność dotycząca godzin spożywania posiłków , kalorycznej wartości  pokarmów oraz reguł spożywania pokarmów znajduje swe odbicie we wzrastającej obsesyjności w innych sferach życia, takich jak nauka szkolna i związki z innymi ludźmi.

  
    We wczesnym stadium jadłowstrętu  pojawiają się też i inne zmiany, które również występują u osób zdrowych stosujących dietę:

    Do charakterystycznych cech choroby należą:

Choroba- B jak Bulimia

     W dzisiejszym poście przedstawię kolejną jednostkę chorobową, wchodzącą  do zaburzeń łaknienia razem z anoreksją.

    Patogeneza również tej choroby nie jest dobrze poznana.

   Jako pierwszy  bulimię opisał w 1979 roku George Russel.

Wydaje się ,że przyczyny, które prowadzą do powstania bulimii , nie różnią się zasadniczo od przyczyn wywołujących anoreksję. W obu schorzeniach czynnikiem wywołującym może być zaburzona struktura rodziny lub zaburzony obraz kobiety.. Nadmierne jedzenie wydaje się też w jakimś stopniu działaniem zastępczym. Wynagradzaniem sobie niepowodzeń, łagodzeniem napięć emocjonalnych. Kobiety opanowane  wilczym głodem toczą walkę o samoidentyfikację w roli kobiety. Cierpią jednak z powodu nieopanowanego apetytu i napadowych wymiotów. Powoduje to, że chora znajduje się jakby w wiezieniu, które jednocześnie jest cyklem: kompulsywne jedzenie-przeczyszczanie (np. wymioty)- znów wilczy apetyt itd. Nie otrzymują  nic w "zamian" za swoją chorobę - przeciwnie widzą siebie w roli odnoszącej klęski.

   Zaburzenia hormonalne występują jedynie  u części chorych, u których stwierdzono nieprawidłowe hamowanie  kortyzolu deksametazonem, podobnie jak to występuje w depresji, upośledzoną odpowiedź TSH po stymulacji  TRH obniżenie T3, spadek stężenia LHR i obniżenie stężenia estradiolu.

  Obniżenie wydzielania gonadotropiny zwiększona aktywność układu przysadkowo - nadnerczowego, stany depresyjne u pacjentów z bulimią mogą wiązać się z nieprawidłowym obrotem noradrenaliny w ośrodkowym układzie  nerwowym, ze zwiększoną pojemnością  receptorów alfa- adrenergicznych lub z obniżeniem aktywności serotoniny w OUN.

     Bulimia podobnie jak i anoreksja najczęściej występuje u kobiet. Choroba ta charakteryzuje się patologicznymi napadami wilczego głodu, żarłoczności. 

     

DSM III R definiuje zespół objadania się ( bulimia nervosa ) jako:

 1) nawracające epizody napadów obżarstwa ( napadem określa się gwałtowne spożycie  

     ogromnej ilości jedzenia w oddzielnych okresach czasu);

 2) uczucie braku kontroli nad zachowaniem w czasie napadów obżarstwa;

 3) regularne samodzielne wywoływanie wymiotów albo stosowanie  środków 

     przeczyszczających lub moczopędnych, ścisłej diety lub głodówki albo intensywne  

     gimnastykowanie się, aby zapobiec przyrostowi masy ciała;

 4) średnio przynajmniej 2 duże epizody jedzenia w tygodniu przez co najmniej 3 miesiące ;

 5) ciągłe nadmierne zainteresowanie kształtem  i masą ciała.

                                        

   Umownie rozpoznanie  bulimii  stawia się u osób  z masą ciała w granicach plus/minus 15% należnej masy ciała.U osób z masą ciała  o ponad 15 % niższą od masy należnej , u których występują wszystkie wymienione objawy, rozpoznaje się jadłowstręt psychiczny. Należy również pamiętać , że rozpoznanie bulimii  powinno stawiać się tylko wtedy, gdy nie stwierdza się występowania poważnych chorób somatycznych ani innych zaburzeń psychiatrycznych.

   W trakcie epizodu bulimicznego  występuje utrata kontroli  nad przyjmowaniem pokarmów. Zwykle nie obserwuje się istotnego zmniejszenia się masy ciała poniżej normy dla dorosłego wieku i wzrostu.

    Wśród tych chorych można wyróżnić dwie kategorie:

1) Typ chorych stosujących środki przeczyszczające pod postacią regularnego prowokowania wymiotów, używania środków moczopędnych  lub przeczyszczających,

2)  Typ chorych niestosujących środków czyszczących, a wyrównujących nadmiar kalorii za pomocą późniejszej restrykcyjnej diety, ćwiczeń fizycznych lub środków przeczyszczających stosowanych nieregularnie.

  Osoby chore na bulimię i anoreksję to mistrzynie kamuflażu, dlatego aby rozpoznać daną jednostkę chorobową wymagana jest umiejętność czytania różnych form komunikatów niewerbalnych. Wczesne zauważenie niepokojących objawów, dziwnych zachowań związanych  z jedzeniem , wymaga od wielu specjalistów i opiekunów (rodziców) umiejętnego odczytywania tych sygnałów. Ważne jest , aby opiekunowie tych chorych potrafili rozpoznać już we wczesnym stadium chorobę.

 

     Wpływ bulimii na organizm (wg opracowania własnego):

1.Początek rozwoju choroby:

    Między 15 a 24 rokiem życia;

2. Kryteria rozpoznawcze:

     - nawracające epizody objadania się o charakterystycznym przebiegu , występuje co najmniej  2 razy w tygodniu przez 3 miesiące;

    - zachowania mające na celu  zapobieganie wzrostowi masy ciała podczas napadów obżarstwa;

    - nadmierny wpływ kształtów i wagi ciała na samoocenę;

3. Obszar zmian zachowania:

   - zaburzenia nastroju od normy do depresji;

   - czasem podwyższony nastrój;

   - objawy lękowe;

   - epizody anoreksji;

   - utrata kontroli;

   - złość, wstręt, przerażenie;

   - bardzo niska samoocena;

   - poczucie depersonalizacji;

   - często nadużywanie substancji psychoaktywnych (narkotyki);

   - zaburzenia kontroli impulsów jak dokonywanie drobnych kradzieży, kompulsywne zakupy;

   - skłonność do bardziej otwartych intensywnych relacji;

   - źle znoszą frustrację;

   - rzadziej kontrolują wagę, częściej prowokują wymioty, stosują środki przeczyszczające , moczopędne; 

     głodzenie się, intensywnie ćwiczą;

   - depresja;

                                                

4. Efekty używania środków przeczyszczających lub prowokowania wymiotów:

   - zaburzenia rytmu serca;

   - zatrzymanie akcji serca;

   - tężyczka;

   - odwodnienie;

   - napady drgawek;

   - obrzęk twarzy;

   - sok żołądkowy powoduje nadżerki na dziąsłach wokół zębów;

   - zaparcia;

   - pęknięcie przełyku lub żołądka;

   - zmeczenie;

   - ospałość;

   - niepokój;

   - dyskomfort w jamie brzusznej;

   - sucha skóra;

   - zgrubienia skóry palców ( u osób prowokujących wymioty);

5.Objawy fizyczne choroby:

   - zawroty głowy;

   - niskie ciśnienie tętnicze;

   - zgaga, niestrawność;

   - hipokaliemia;

   -zasadowica hiperchloremiczna;

   - ubytki i próchnica zębów;

   - rozszerzenie i pęknięcie przełyku;

   - przewlekłe stany zapalne gardła i przełyku;

   - owrzodzenie żołądka i dwunastnicy;

   - niedokrwistość;

   - zapalenie zatok;

   - zachłystowe zapalenie płuc;

   - zaburzenia miesiączkowania;

   - niedobory witamin i soli mineralnych;

   - przewlekłe problemy z nerkami;

   - odwodnienie;

   - pęknięcie drobnych naczyń krwionośnych oczu i twarzy ;
   - osteoporoza;
   - silne pragnienie;

   - skurcze mięśni;

   - słabo wyczuwalne tętno;

   - spadek ciśnienia tętniczego;

   - osłabienie;

   - duszność;

   - biegunki;

                                           

6. Zaburzenia biochemiczne:

   -  utrata potasu (zaburzenie rytmu serca);

   - zaburzenia wodno-elektrolitowe;

   - traci wapń;

   - traci sód.

A jak Zespół Aspergera

      Zespół Aspergera 

          Uogólnione zaburzenie rozwojowe, którego zwykle nie wykrywa się przed wkroczeniem dziecka w wiek przedszkolny . Szacunkowa częstość występowania jest stosunkowo niska : 0,1 do 0,26% populacji.

      Charakteryzuje się  upośledzeniem społecznym, któremu zwykle towarzyszą powtarzające się wzorce zachowania i ograniczenie zainteresowania w sytuacji obcowania z innymi ludźmi , większości cierpiących na zespół Aspergera nie udaje się nawiązać kontaktu wzrokowego, a ich mimika rzadko ulega zmianie.

     Ich postawa i ruchy ciała sprawiają wrażenie mechaniczne.

    Maja niewielu przyjaciół i nieczęsto zdradzają zainteresowanie czynnościami reaktywnymi lub humorem.

   Odróżnienie tego zaburzenia od autyzmu  budzi wiele kontrowersji. Niektórzy uznają zespół Aspergera za jego łagodniejszą formę.

   Podobnie jak autyzm, częściej występuje u chłopców.

   Cechą charakterystyczną tego zespołu jest dobry rozwój mowy w zakresie słownictwa i gramatyki oraz obecność wąskich specyficznych zainteresowań typu intelektualnego, czyniących z dotkniętych nim dzieci rodzaj małych ekspertów w interesującej je dziedzinie.

Obsesyjne zainteresowania 

         Ludzie ci mają często specyficzne, wąskie oraz bardzo wciągające, a nieraz ekscentryczne i obsesyjne zainteresowania, jednocześnie wykazując brak należytego zainteresowania innymi sprawami z ich otoczenia (zwłaszcza społecznego). Jako dzieci często potrafią zapamiętywać sporą ilość wiadomości z interesującej je dziedziny, do tego stopnia, że mogą sprawiać wrażenie "małych profesorów. Jako dzieci mogą szybko czytać, interesować się literami, cyframi lub figurami geometrycznymi.

       Osoby z zespołem Aspergera często wykazują intensywne zainteresowania.: koleją, komunikacją miejską, rozkładami jazdy pociągów i autobusów, samolotami, dinozaurami, medycyną, matematyką, przyrodą, chemią.... Może być tak, że dziecko zna wszystkie stacje radiowe, daty urodzenia znanych osób lub ich adresy zamieszkania.

                                    

Mowa i zapamiętywanie słów

        Problemy z rozumieniem mowy, sarkazmu, ironii, literalne rozumienie metafor są częstym problemem utrudniającym socjalizację. Ludzie cierpiący na zespół Aspergera często odzywają się niestosownie do sytuacji, np: 5-letnie dziecko może, mówiąc o swoich zainteresowaniach, mówić językiem wyjętym jakby wprost z podręcznika akademickiego, nie zważając często na to, czy osoby słuchające są tym zainteresowane. Problemem jest też dosłowne rozumienie języka – kłopoty z tym związane mają głównie dzieci, ale zdarza się to także u dorosłych. Problemem może być też nieadekwatne lub zbyt literalne używanie konkretnych słów. 

     Przykłady zaburzeń mowy u osób :

1.Nieprawidłowa intonacja głosu – chrapliwość, tony wysokie lub monotonia;

2.Język metaforyczny;

3.Mowa "barokowa", przekoloryzowana;

4.w dzieciństwie równie często co u autystów problemy z zaimkami (choć w mniejszym nasileniu i raczej zdarza się, że dziecko myli jedną parę zaimków, a resztę stosuje prawidłowo);

5. Trudności w dopasowaniu formy wypowiedzi do kontekstu (dzieci z zespołem Aspergera  często nie rozumieją, że do dorosłych zwracamy się nieco inaczej niż do innych dzieci);

6.Stosowanie tzw. kalek słownych;
7.Trudności w rozumieniu żartów, przenośni, mowa nadmiernie konkretna, niekiedy skrajnie formalna;
8.Trudności w stosowaniu mowy potocznej, idiomatycznej;

9.Przywiązanie do niektórych słów, nadużywanie ich i stereotypie językowe;
10.Zaburzenia prozodii;
11.Agramatyzmy;
12.inne niespecyficzne zaburzenia mowy (częste w całej populacji osób z zespołem Aspergera: mowa niedbała – za szybka, połykanie głosek, zaburzenia artykulacji, jąkanie itd.);

Zaburzenia interakcji społecznych 

    U dzieci z zespołem Aspergera wyraźne są problemy z dostosowaniem własnych zachowań społecznych do konkretnych osób, miejsc i sytuacji, przejawiana przez nie niezwykła trudność w uczeniu się norm społecznych oraz opór wobec zewnętrznych oddziaływań wychowawczych. Widoczna jest mała towarzyskość wobec rówieśników względnie nieodpowiednie zachowanie się (np. oziębłość, sztywność, egocentryzm, nienaturalność, ekscentryczność). Słaba lub nieobecna zdolność do używania lub rozumienia mimiki twarzy, gestu, tonu, pauzy lub języka ciała. Zaburzenia w kontakcie wzrokowym.

                                                     

Niezgrabność ruchowa, problemy z zadaniami manualnymi

    Bardzo często występuje słaba koordynacja ruchów ciała. Dziecko nie lubi zadań manualnych (rysowania, malowania, lepienia z ciastoliny). 

Zaburzenia integracji sensorycznej

Objawiają się w postaci zbyt wysokiej lub niskiej wrażliwości oraz nieadekwatnej reakcji na niektóre bodźce zmysłowe jak światło, dźwięk, dotyk, temperatura otoczenia. Może być to niebezpieczne zwłaszcza w przypadku dzieci z ZA, które nie skarżą się na ból ani zimno.
Częstym problemem jest strach przed głośnymi dźwiękami oraz pracą z hałaśliwymi urządzeniami. Problemem może okazać się praca z elektronarzędziami (np. wiertarką), głośnym odkurzaczem lub pralką. Przy używaniu niektórych tego rodzaju urządzeń może występować zagrożenie urazem, gdyż osoba taka nie potrafi się poprawnie skupić na wykonywanej czynności.
Tego typu nadwrażliwość może też dotyczyć innych zmysłów, np. problemem może być bosy spacer po trawie, ubranie rajstop lub czapki, woda lub pot na skórze po wysiłku oraz inne wrażenia, które wydają się albo wyolbrzymione, albo skrajnie nieprzyjemne.

       Rodzaje terapii tego zaburzenia  przedstawię w następnych postach, opisując również terapię dla osób autystycznych.