Dystymia jest to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat o przebiegu łagodniejszym od depresji endogennej. Określa się ją także jako depresyjne zaburzenie osobowości, małą depresją, temperamentem depresyjnym lub zaburzeniem dystymicznym.
Zachorowanie występuje najczęściej między 20 a 30 rokiem życia. Osoby z dystymią są prawie zawsze smutne, nastrój ich jest obniżony, często mają poczucie beznadziejności. Ta łagodna przewlekła depresja lub stan przygnębienia, trwa co najmniej dwa lata u dorosłych, może u nastolatków trwać minimum rok.
Życiowa energia tych chorych jest niezwykle niska, tracą zainteresowania, mają trudności z koncentracją uwagi, nie mogą skupić myśli.
Pierwszą przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne, będące być może następstwem przeżycia traumatycznych wydarzeń z przeszłości, braku bezpieczeństwa w dzieciństwie i wydarzeń, które doprowadziły do utraty celów, nieumiejętności zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb.
Zaleca się leczenie psychiatryczne i farmakologiczne.
Piekny blog.
OdpowiedzUsuń