Depresja reaktywna

Depresja reaktywna - wywołują ją konkretne traumatyczne wydarzenia życiowe, np.: śmierć osoby bliskiej, utrata pracy, zerwane związki.

Objawy są typowe dla epizodu depresji, ale pozbawione są poczucia winy, urojeń.

Przedłużona reakcja żałoby trwa na ogół do kilku miesięcy, po czym stan emocjonalny powraca do normy.

Depresja reaktywna nie wymaga leczenia, jednak jej bolesne objawy powinno się łagodzić poprzez psychoterapię,  a nawet typowymi lekami przeciwdepresyjnymi.

Depresja endogenna ( choroba afektywna jednobiegunowa)

Osoba w depresji, zapytana o samopoczucie najczęściej użyje takich przymiotników: smutny, załamany, zgaszony, bezradny, beznadziejny, upokorzony, samotny, nieszczęśliwy, bezużyteczny, winny. Smutek i wina są oczywistymi emocjonalnymi symptomami depresji i cierpiący na nią rzeczywiście nie są w stanie podczas rozmowy powstrzymać się od płaczu. Zwykle ludzie chorzy najgorzej czują się rano, a w ciągu dnia nastrój nieco się poprawia. Oprócz smutku i winy często pojawia się niepokój, który może wystąpić gdy nie ma depresji (Barlow, 2000; Keller i in., 2000).

Depresja endogenna 

(choroba afektywna jednobiegunowa)

 Choroba afektywna jednobiegunowa pojawia się najczęściej po raz pierwszy u osób po 40 roku życia. Choroba ta dotyka najczęściej osoby, które są skłonne do:

- niskiej samooceny;

- braku wiary we własne siły i możliwości;

- są skłonne do wahań nastroju i aktywności.

 

Uważa się, że nie ma ona żadnej konkretnej przyczyny zewnętrznej ani konkretnego wydarzenia życiowego.

Depresja nerwicowa - dystymia

Dystymia jest to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat o przebiegu łagodniejszym od depresji endogennej. Określa się ją także jako depresyjne zaburzenie osobowości, małą depresją, temperamentem depresyjnym lub zaburzeniem dystymicznym.

Zachorowanie występuje najczęściej między 20 a 30 rokiem życia. Osoby z dystymią są prawie zawsze smutne, nastrój ich jest obniżony, często mają poczucie beznadziejności. Ta łagodna przewlekła depresja  lub stan przygnębienia,  trwa co najmniej dwa lata u dorosłych, może u nastolatków trwać minimum rok.

Życiowa energia tych chorych jest niezwykle niska, tracą zainteresowania, mają trudności z koncentracją uwagi, nie mogą skupić myśli.

Pierwszą przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne, będące być może następstwem przeżycia traumatycznych wydarzeń z przeszłości, braku bezpieczeństwa w dzieciństwie i wydarzeń, które doprowadziły do utraty celów, nieumiejętności zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb.

Zaleca się leczenie psychiatryczne i farmakologiczne.

Depresja sezonowa

Depresja sezonowa
(Choroba afektywna sezonowa)

 

Depresja sezonowa (ang. Seasonal affective disorder, w skrócie: SAD) przybiera postać epizodów depresyjnych cyklicznie nawracających w określonych, stałych porach roku. Depresję sezonową należy odróżnić od klinicznej, w której zmiany emocjonalne zachodzą na głębszym poziomie psychicznym. Depresję sezonową dzielimy zazwyczaj na zimową i letnią, przy czym ta pierwsza jest dużo częstsza. 

Depresja sezonowa - to ciężka postać chandry lub przygnębienia, występująca w miesiącach zimowych. Przygnębienie nazywane klinicznie subdepresją  lub skąpo objawową  depresją sezonową. Występowanie depresji sezonowej jest związane z miejscem zamieszkania, konkretnie z szerokością geograficzną.

 

Depresja sezonowa związana jest

Choroby A- Anoreksja c.d.

 Wracając do zaburzenia odżywiania  , mianowicie anoreksji, należy wiedzieć,ze jest to choroba , która wymaga długotrwałego okresu leczenia. Leczenie zaburzeń odżywiania jest złożonym procesem , gdzie ważną rolę odgrywa wielu specjalistów. W pierwszej jednak kolejności ważne jest, żeby osoba chora chciała się wyleczyć.

W leczeniu powinni brać udział : internista, psychiatra, psychoterapeuta, dietetyk. Jeżeli osoba chora trafi na oddział szpitalny to również biorą udział pozostali członkowie zespołu terapeutycznego: pielęgniarka, terapeuta zajęciowy, rehabilitanci...

  ROZPOZNANIE ANOREKSJI

Depresja dwubiegunowa afektywna ( maniakalno- depresyjna)

    Depresja ta najczęściej występuje po raz pierwszy między 20 a 30 rokiem życia. Na występowanie choroby mają wpływ czynniki  genetyczne oraz zaburzenia przekaźnictwa neuronów, co wpływa na czynności układu limbicznego, podwzgórza i układu siatkowatego.
   U około 30 - 60% chorych czynnikami wyzwalającymi chorobę oraz jej nawroty są stresy somatyczne (poród, zaburzenia hormonalne, urazy czaszki, leki itp.) oraz stresy psychiczne (zawód życiowy, utrata pracy, bliskiej osoby, rozwód, emigracja, utrata pracy, bankructwo).
  Choroba cechuje się z występowaniem naprzemiennie okresów: depresji i manii, na ogół przedzielone okresem remisji. Początek i koniec fazy jest często nagły. Nawroty w depresji dwubiegunowej są dwukrotnie częstsze niż w jednobiegunowej. Początkowo okresy remisji są dłuższe, z upływem lat skracają się. Średnio nawroty choroby trwają ok. 3 miesiące, ale zdarzają się okresy krótsze i dłuższe, nawet roczne. U około 60% osób pierwszą fazą jest depresja.
   

Do podstawowych objawów depresji zalicza się:

Depresja poporodowa

Depresja poporodowa - rodzaj depresji doświadczany przez wiele, a prawdopodobnie większość kobiet   3 - 4 dni po porodzie. W typowej postaci charakteryzuje się uczuciem lęku lub obawy, czy będzie w stanie opiekować się noworodkiem, oraz ogólnym rozczarowaniem następującym po okresie upojenia związanego z wydaniem dziecka na świat.  

 
Kobieta może być rozdrażniona, rozchwiana emocjonalnie, wybuchać płaczem bez żadnego

Depresja choroba duszy...

  "Depresja potrafi odebrać chęć do życia, do  kontaktów z innymi ludźmi i do robienia czegokolwiek. Przeważa w depresji pragnienie śmierci, by więcej nie cierpieć równocześnie chce się żyć jak dawniej, wśród innych  kiedy była radość i mieliśmy chęć by robić to co robiliśmy przed... przed wystąpieniem depresji."

Objawy depresji:

- Chandra;
- Anhedonia ( niemożność odczuwania przyjemności);
- Znaczne zmiany apetytu z utratą lub przyrostem masy ciała;
- Zaparcia;
- Zaburzenia snu, nadmierna senność lub bezsenność 

 (problemy z zaśnięciem, budzenie się w środku nocy

 lub wcześnie rano), 

- obniżenie aktywności, zmęczenie, przysypianie,  

  niepokój, pobudzenie ruchowe;

- Spowolnienie mowy, ruchów, procesów myślowych;
- Obniżony popęd płciowy;
- Brak zainteresowania pracą;

- Poczucie braku wartości, stawianie sobie wyrzutów,   

  poczucie winy;

- Ograniczona zdolność myślenia i koncentracji;
- Zapominanie;
- Zmęczenie;
- Niezdecydowanie;
- Niska samoocena;
- Uczucie bezsilności, niepokój;
- Pesymizm, poczucie beznadziejności;
- Myślenie o śmierci, próby samobójcze;

- Pochłonięcie własną osobą, uskarżanie się na  

  dolegliwości.

Objawy depresji są rzeczywiście bardzo liczne, a u niektórych z nich doświadcza w jakimś okresie życia praktycznie każdy mężczyzna, każda kobieta czy dziecko. Jednak uznajemy je za chorobę tylko wtedy gdy objawy trwają na tyle długo lub są tak nasilone, ze zaburzają prawidłowe funkcjonowanie  przez długie miesiące czy lata.

Depresja - wg WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) znajduje się w czołówce najpoważniejszych problemów zdrowotnych na Świecie. Do niedawna, ze względu na nie najlepszą znajomość społeczną oraz brak wyraźnych przyczyn zachorowalności, była często lekceważona. Osoba z depresją często

Celiakia - choroba trzewna

  Celiakia dawna  nazwa, oznaczająca chorobę brzucha. Termin ten pochodzi od greckiego słowa koilia (brzuch). Kiedy poznano przyczynę celiakii, stworzono  dla niej nową nazwę - enteropatia glutenozależna wynikająca z wrażliwości na gluten, ale się nie przyjęła. spotyka się też nazwę choroba trzewna.

Celiakia- nietolerancja pokarmowa. 

    Jest to niezdolność organizmu do wchłaniania glutenu, który jest białkiem: pszenicy, żyta, jęczmienia.

Białko to jest częstszym składnikiem tak powszechnie spożywanych produktów, jak pieczywo czy kluski.

   Białko to uszkadza śluzówkę jelita cienkiego,

Co nieco o cholesterolu

   Cholesterol jest substancją, której organizm potrzebuje do produkcji hormonów, witaminy D oraz przemian tłuszczów w organizmie. składa się z "dobrej"(HDL)  i  "złej" (LDL) frakcji. Kiedy we krwi znajduje się za dużo "złego" cholesterolu dochodzi do jego odkładania się w ścianie naczyń i w ten sposób do tworzenia się złogów miażdżycowych, co uszkadza i zamyka naczynia tętnicze, grożąc zawałem, udarem mózgu i chorobą kończyn dolnych, utrudniając lub wręcz uniemożliwiając chodzenie.

    Każda osoba powyżej 20 roku życia powinna co 5 lat wykonywać badanie cholesterolu we krwi. Aby najlepiej ocenić poziom cholesterolu, trzeba wykonać profil lipidowy. To badanie przeprowadza się na czczo - 9- 12 godzin po ostatnim posiłku. daje on informacje o :

     - Całkowitym cholesterolu

     - LDL (złym) cholesterolu- tym, który wbudowuje się w ściany tęytniic i zwęża ich światło.

     - HDL (dobrym) cholesterolu- to ten, który zapobiega przenikaniu cholesterolu do naczyń.

     - Trójglicerydach- to jeszcze jedna forma tłuszczu w naszym organizmie.

   Cholesterol HDL ochrania serce przed miażdżycą