Spadek żywotności ujawniający się z upływem czasu nosi nazwę starzenia się. Jednym z z najbardziej nieprzyjemnych odkryć, jakie wszyscy czynimy, jest to, że musimy być zależni od tego procesu. Niektórzy z nas umrą wcześniej, nieliczni będą żyli dłużej- do 90, 100 lub więcej lat. Lecz szanse na to są nikłe, gdyż istnieje pewna realna granica długości życia, której przekroczenia nie możemy się spodziewać, niezależnie od tego, jak szczęśliwi i zdrowi jesteśmy.
Starzenie jest to postępujące w miarę upływu lat zmniejszanie się sprawności całego organizmu człowieka. Wynika ona ze zużywania się tkanek pod wpływem powtarzających się napięć i wyładowań. 
Choroba Alzheimera rzadko występuje przed 50 rokiem życia. Wśród osób powyżej 65 lat choruje 10 -15 %, a powyżej 65 lat procent ten wzrasta do 20. W grupie osób powyżej 80 roku życia sięga już 40 procent
Rozpoznanie kliniczne AD z użyciem kryteriów diagnostycznych jest zawsze co najwyżej prawdopodobne, pewne rozpoznanie możemy postawić jedynie na podstawie badania neuropatologicznego.
Na typowy obraz składają się blaszki amyloidowe, zwyrodnienie włókienkowe w komórkach nerwowych i dystroficzne neuryty. Zmiany zlokalizowane są w hipokampie , korze entorinalnej i korze nowej. Ich nasilenie i umiejscowienie zmienia się wraz z narastaniem objawów choroby. Makroskopowo widoczny jest uogólniony zanik mózgu, szczególnie nasilony jest w korze płatów czołowych, skroniowych i ciemieniowych. Płytki starcze i zwyrodnienie włókienkowe występują również w innych stanach chorobowych, a także w mózgach osób w wieku podeszłym bez objawów otępienia.
Objawy
Chorzy tracą pamięć krótkotrwałą do tego stopnia, że powtarzają się w rozmowie, mają też trudności ze zrozumieniem nowych pojęć. Sprawiają wrażenie wycofanych, zdezorientowanych, konieczność podejmowania decyzji wytraca ich z równowagi. W miarę postępu choroby zaburzenia pamięci stają się coraz bardziej widoczne.
Osoby z bardziej zaawansowaną chorobą Alzheimera tracą orientację co do miejsca i czasu, biorą noc za dzień, błądzą. Coraz trudniej porozumiewają się z otoczeniem , gubią wątek własnych myśli lub nie rozumieją , co się do nich mówi. Nie potrafią się umyć, ubrać, zjeść posiłku. Konsekwencje tego stanu dla życia domowego są oczywiste. Chorzy mogą zostawić włączoną kuchenkę, wychodzą na zakupu i zapominają, dokąd mają iść nie potrafią wrócić do domu, bywają oszukiwani przy płaceniu.
Zmienia się ich zachowanie i osobowość. chory staje się agresywny, nadmiernie pobudzony, albo przeciwnie , wycofany, reaguje dziwacznie . Stłumione dotąd ujemne cechy charakteru , na przykład skłonność do zamartwiania się lub agresji werbalnej, zaczynają manifestować się w przesadny sposób. Zakłóceniu ulega rytm dobowy:chory jest aktywny w nocy , a śpi w dzień.
W późniejszym stadium choroby chorzy nie poznają swoich bliskich. stają się całkowicie uzależnieni od opiekunów, a jednocześnie sprawiają im trudności swoją podejrzliwością , despotyzmem i gwałtownością.
Kryteria diagnostyczne AD według DSM-IV
A.Rozwój licznych deficytów poznawczych objawiających się przez:
1. Zaburzenia pamięci ( osłabiona zdolność do uczenia się nowych albo przypominania sobie wyuczonych poprzednio informacji)
2. Obecność co najmniej dwóch spośród następujących objawów:
- afazja;
- apraksja;
- agnozja;
- zaburzenia działań wykonawczych ( tj. planowanie, organizacja, abstrakcja
B. Zaburzenia poznawcze określone w punktach A 1 i A 2 powodują znaczne zaburzenia w funkcjonowaniu społecznym lub zawodowym i wykazują wyraźne pogorszenie w porównaniu z poprzednim poziomem funkcjonowania
C. Przebieg charakteryzuje się stopniowym początkiem i ciągłym narastaniem zaburzeń poznawczych
D. Zaburzenia opisane w punktach A 1 i A 2 nie są spowodowane żadnym z poniższych czynników:
1. Inne stany patologiczne o.u.n. powodujące deficyty pamięci i upośledzenie funkcji poznawczych (otępienie naczyniopochodne, choroba Parkinsona, pląsawica Huntingtona, krwiak, wodogłowie normotensyjne, guz)
2. Choroby układowe, będące przyczyną otępienia ( niedoczynność tarczycy, awitaminoza B12, niedobór kwasu foliowego, niedobór niacyny, iperkalcemia, kiła o.u.n., zakażenia HIV )
3. Stany spowodowane substancjami toksycznymi
E. Deficyt poznawczy nie występuje równolegle z zaburzeniami świadomości
F. Jeśli objawy mieszczą się w opisie innych zespołów osi I ( tj. "dużej" depresji lub schizofrenii), nie należy rozpoznawać otępienia
Nie znamy skutecznej metody leczenia choroby Alzheimera. Objawy łagodzą czasami leki uspokajające i inne modyfikujące nastrój.Najnowsze leki opóźniają nieco utratę funkcji poznawczych , ale tylko u niektórych chorych i na krótko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz