niedziela, 26 czerwca 2011

Choroby A- Anoreksja c.d.

 Wracając do zaburzenia odżywiania  , mianowicie anoreksji, należy wiedzieć,ze jest to choroba , która wymaga długotrwałego okresu leczenia. Leczenie zaburzeń odżywiania jest złożonym procesem , gdzie ważną rolę odgrywa wielu specjalistów. W pierwszej jednak kolejności ważne jest, żeby osoba chora chciała się wyleczyć.

W leczeniu powinni brać udział : internista, psychiatra, psychoterapeuta, dietetyk. Jeżeli osoba chora trafi na oddział szpitalny to również biorą udział pozostali członkowie zespołu terapeutycznego: pielęgniarka, terapeuta zajęciowy, rehabilitanci...






  ROZPOZNANIE ANOREKSJI

 1. Początek choroby występuje między 13 a 25 rokiem życia

2. Kryteria rozpoznawcze:
    - spadek masy ciała , o co najmniej 15% wagi oczekiwanej dla wieku i wzrostu;
    - lęk przed utyciem pomimo sporej niedowagi;
    - zaburzony sposób w jaki doświadczane są waga i kształt ciała;
    - nieobecność co najmniej 3 cyklów menstruacyjych;

 3. Obszar zmian zachowania:
   - zmienność nastroju;
   - lęk, apatia, dysforia;
   - drażliwość;
   - bardzo powolne jedzenie;
   - nadmierna aktywność;
   - obsesje i rytuały związane z jedzeniem;
   - epizody bulimii;
   - zachowania zmierzające do usunięcia skutków jedzenia ( prowokowanie wymiotów, stosowanie środków  moczopędnych i przeczyszczających);
   - zamknięcie się w sobie;
   - wycofanie się z życia towarzyskiego;
   - labilność uczuciowa;
   - zawężenie zainteresowań;
   - zaburzenia snu;
   - słaba koncentracja;
   - zachowania mają charakter krańcowo sztywny i nie poddający się modulacji, zakłócenia czynności poznawczych polegające na nadmiernym skupieniu się i nieprawidłowej ocenie obrazu własnego ciała i własnej wagi;
   -są bardziej powściągliwi , świadomie pozbawiają się przeżyć;
   - depresja;

4.Efekty używania  środków przeczyszczających i prowokowania wymiotów:
   - niewydolność serca;
   - zatrzymanie akcji serca;
   - tężyczka;
   - napady drgawek;
   - odwodnienie;
   - obrzęk twarzy i obrzęki obwodowe;
   - hipoglikemia;
   - zaburzenia czynności serca;
   - arytmia ( szmery serca, przedłużenie odcinka QT);
   - zaparcia;
   -  niepokuój;
   - sucha skóra;
   - zgrubienie skóry palców ( u osób prowokujących wymioty);

5. Objawy fizyczne choroby:
  - zawroty głowy ;
  - nietolerancja zimna;
  - sinica kończyn;
  - uczucie pełności po posiłkach:
  - bóle brzucha, wzdęcia, zaparcia;
  - niedokrwistość, zmęczenie, siniaki, słaba krzepliwość, trombocytopenia;
  - leukopenia (nadkażenia);
  - w EKG rozpoznanie bradykardii , niespecyficzne zmiany fali ST-T;
  - sucha popękana skóra;
  - zwolnienie czynności serca do 60/min;
  - skurcze przedsionkowo-komorowe;
  - zanik mięśnia sercowego;
  - zmniejszenie wymiarów , pozycja pionowa serca;
  - mniejsza zdolność skurczów serca;
  - wypadanie płatka zastawki dwudzielnej;
  - mniejsze zużycie tlenu;
  - spadek RR;
  - upośledzenie czynności nerek  nieraz konieczne dializy do końca życia:
  - obkurczenie i utrata czynności przewodu pokarmowego;
  - upośledzenie gojenia się ran;
  - obniżenie temperatury ciała:
  - utrata miesiączki;
  - obkurczenie jajników i macicy;
  - osteoporoza;
  - ciało pokryte warstwą drobnych włosków tzw. lanugo;
  - spowolnienie procesów metabolicznych i procesów wzrostu;
  - zwiększenie wydzielania kortyzolu;
  - utrata masy mięśniowej;
  - zaburzone funkcjonowanie trzustki i stłuszczenie wątroby;
  - blada skóra, odcień skóry w związku z karotenemią;
  - zimne, sine kończyny;
  - liczne fałdy skóry zwisające na ciele;
  - zwolnienie liczby oddechów;
  - wypadanie włosów pod pachami i na wzgórku łonowym;
  - zaburzony metabolizm glukozy i wydzielania insuliny, niedocukrzenie krwi (potencjalnie śmiertelne);
  - nadmierne pocenie się;

6. Zaburzenia biochemiczne:
  - wzrost wskaźników nerkowych;
  - wzrost poziomu karotenu;
  - wzrost cholesterolu;
  - wzrasta poziom mocznika i kreatyniny w surowicy krwi;
  - wzrost dehydrogenazy mleczanowej, fosfatazy alkalicznej, amylazy;
  - obniżony poziom cynku, fosforu , potasu, magnezu;
  - obniżony poziom transferyny i prealbuminy;
  - prawidłowe stężenie TSH

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz