poniedziałek, 13 marca 2017

ZESPÓŁ BRIQUETA

Zaburzenie somatyzacyjne (daw. zespół Briqueta) to forma zaburzenia somatoformicznego.

Zaburzenia somatoformiczne – forma  zaburzeń nerwicowych. Dotknięte nimi osoby odczuwają objawy sugerujące istnienie problemów somatycznych przy braku organicznych lub czynnościowych podstaw uzasadniających występowanie takich problemów.
Na zaburzenia somatoformiczne składa się pięć zasadniczych czynników:
  • określona funkcja somatyczna zanika lub ulega zaburzeniu;
  • zaburzeń nie można wyjaśnić żadnym znanym stanem fizycznym; nie stwierdza się np. uszkodzeń neurologicznych odpowiedzialnych za zanik słuchu czy paraliż;
  • istnieją dowody na to, że przyczyną mogą być czynniki natury psychologicznej;
  • pacjent często (choć nie zawsze) odnosi się obojętnie do utraty funkcji somatycznej;
  • objawy chorobowe nie podlegają świadomej kontroli pacjenta.

Zespół Briqueta - zaburzenie występuje dziesięć razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Zespół ten należy do zaburzeń nerwicowych występujących pod postacią somatyczną , które zostały ujęte w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 pod kodem F45. Przeważnie ma swój początek między 20 - 30 rokiem życia.
Na zespół Briqueta składa się wiele dolegliwości, głównie o podłożu somatycznym (skarżą się na objawy fizyczne i uporczywie domagają się kolejnych badań, pomimo negatywnych wyników. Zaburzeń z somatyzacją nie należy mylić z urojeniami hipochondrycznymi) . Leczenie tych dolegliwości somatycznych dominuje w życiu chorego.
Osoba cierpiąca na  ten zespół  uskarża się często na wiele dolegliwości, długotrwałe schorzenia fizyczne (lub zranienia) , korzysta z pomocy lekarzy wielu specjalizacji równocześnie. Niekiedy chory wymusza na lekarzach przeprowadzanie różnych badań, które często okazują się niepotrzebne. Choroba cechuje się przewlekłym przebiegiem.

KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE:

  • cztery objawy bólu - pacjent musi opowiedzieć historię doświadczania bólu z uwzględnieniem przynajmniej czterech różnych miejsc lub funkcji,
  • dwa objawy żołądkowo - jelitowe - oprócz bólu, pacjent musi wskazać przynajmniej dwa objawy w układzie trawiennym, jak nudności, wzdęcia, nietolerancja pokarmowa,
  • jeden objaw seksualny - pacjent musi opowiedzieć o przynajmniej jednym objawie ze strony układu reprodukcyjnego (wymioty w czasie ciąży, oziębłość seksualna),
  • jeden objaw pseudoneurologiczny - pacjent musi opowiedzieć o przynajmniej jednym niebólowym objawie ze strony układu nerwowego (utrata czucia, epizod amnezji dysocjacyjnej),
Objawy utrzymują się przez co najmniej dwa lata. Większość pacjentów ma za sobą długą i skomplikowaną historię kontaktów z opieką zdrowotną, włącznie z licznymi negatywnymi wynikami badań i bezowocnymi operacjami eksploracyjnymi.
Przebieg zaburzenia jest przewlekły i zmienny ,i często łączy się z zakłóceniem funkcjonowania społecznego, interpersonalnego i rodzinnego.


Osoba chora najczęściej uskarża się na :
  • uczulenia,
  • wysypki,
  • omdlenia,
  • bóle głowy,
  • bóle żołądka,
  • wymioty,
  • mdłości,
  • zaburzenia seksualne,
  • zaburzenia miesiączkowania
Często tym dolegliwością towarzyszą elementy depresji nawet podejmowanie prób samobójczych, lekomania.

Cechy charakterystyczne zaburzeń somatoformicznych:
  • upośledzenie czynności fizycznych
  • brak zmian biologicznych które by wyjaśniały owe upośledzenie czynności fizycznych
  • zaistniałe objawy mają przyczyny psychogenne

Zaburzenia somatoformiczne według DSM-IV:

  • zaburzenia somatyzacyjne - różne dolegliwości fizyczne np. zaparcia, bezsenność, bóle stawów itd. (ważne jest wykluczenie przyczyn biologicznych dopiero kiedy w dokładnych badaniach medycznych nie stwierdza się podłoża somatycznego wskazuje to na podłoże psychiczne)
  • hipochondria  - przesadne zaabsorbowanie stanem swojego zdrowia, odczuwanie niepotwierdzonych przedmiotowo (badania medyczne) dolegliwości (dalsza droga badań medycznych wskazuje na konieczność konsultacji psychiatrycznej i psychologicznej)
  • zaburzenia bólowe (psychalgia) - psychogenny ból w kilku lub jednej części ciała
  • zaburzenia konwersyjne - występowanie objawów (np. drżenie kończyn) lub deficytów somatycznych (np. zniesienie czucia w danym obszarze ciała) w obrębie czynności ruchowych lub czuciowych będących wynikiem czynników psychicznych (nie ma biologicznych przyczyn dolegliwości)
  • dysformiczne zaburzenia ciała  - zaabsorbowanie wyimaginowanym defektem wyglądu

Zespół Briqueta jest poważnym zaburzeniem psychicznym, prowadzącym do upośledzenia funkcjonowania społecznego, zawodowego i rodzinnego.

Diagnozowanie zespołu Briqueta


Wyróżnia się dwa rodzaje tego zespołu :
Pierwszy z wysoką częstotliwościąpacjenci skarżą się głównie na częste bóle żołądka i krzyża. Towarzyszą im problemy natury psychiatrycznej. Niezwykle często biorą zwolnienia lekarskie i nadużywają alkoholu 10 razy częściej niż osoby z populacji normalnej;
Drugi z wielopostaciowością pacjenci rzadziej skarżą się na bóle krzyża, za to skargi dotyczą wszystkich pozostałych narządów. Pacjenci także wykazują tendencje do nadużywania alkoholu.

piątek, 13 marca 2015

Zespół Cronkhite'a i Canady



Zespół Cronkhite'a i Canady (ang. Cronkhite-Canada syndrome) – bardzo rzadki, niedziedziczny zespół chorobowy cechujący się zaburzeniami rozwojowymi błony śluzowej , manifestujący się współwystępowaniem polipowatości  żołądka i jelit oraz objawów skórnych. Zespół ten, jest zespołem polipowatości występującym u osób starszych, obejmuje zmiany ektodermalne ( np. wzrost pigmentacji, wypadanie włosów i atrofia paznokcia). Polipy składają się z poszerzonych, torbielowatych cew gruczołowych i znacznie obrzękniętego podścieliska. Zespół Cronkhite'a i Canady występuje często zarówno u kobiet jak i u mężczyzn, przy czym u kobiet przebieg jest szybki i kończy się zgonem w ciągu 6-8 miesięcy , a u mężczyzn występuje tendencja do samoistnych remisji. Średni wiek w chwili rozpoznania wynosi 60 lat, a zmiany przypominają polipy młodzieńcze.

Zespół został opisany po raz pierwszy przez Leonarda W. Cronkhite'a i Wilmę J. Canadę na łamach " New England Journal of Medicine"  w 1952 roku. Piśmiennictwo notuje około 400 przypadków wystąpienia zespołu, w tym około 65% u osób pochodzenia japońskiego.


Przyczyny powstawania zespołu nie są znane.

Diagnostyka:

-W badaniach obrazowych i endoskopowych stwierdza się polipowatość żołądka i jelit. (Polipy występują w błonach śluzowych i najczęściej posiadają charakterystyczną formę guzków o różnej wielkości. Każdy polip jest zbudowany z cienkiej, wydłużonej podstawy oraz guzowatego zgrubienia. Mianem polipów określa się także łagodne zmiany nowotworowe. Te charakterystyczne guzki często występują w większej ilości - wówczas mamy do czynienia z polipowatością).

W niektórych przypadkach obserwuje się olbrzymie fałdy błony śluzowej żołądka, podobne jak w chorobie
Ménétriera. Badanie histopatologiczne wykazuje w przewodzie pokarmowym zmiany typu hamartomatosis.
 Hamartoma (łac. hamartoma, błąd, ang. hamartoma) – guz o charakterze nienowotworowym, będący zaburzeniem rozwojowym. Hamartoma zbudowany jest z dojrzałych tkanek normalnie występujących w danym narządzie, ale chaotycznie rozmieszczonych w guzie, nierzadko w zaburzonych proporcjach ilościowych.

Objawy
 
Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego :
  • bóle brzucha
  • biegunka, która ma charakter postępujący, prowadzi do wycieńczenia i wyniszczenia- zwłaszcza u kobiet. (Biegunką określa się oddawanie półpłynnego, płynnego lub wodnistego stolca – cztery lub więcej razy na dobę – o łącznej dobowej masie przekraczającej 250 g. )
  • złe wchłanianie jelitowe i enteropatia z utratą białka
  • zaburzenia elektrolitowe
  • utrata masy ciała (zaburzenia wchłaniania).
Zmiany te nie mają podłoża nowotworowego, lecz związane są z dotychczas nieokreślonymi zmianami niedoborowymi.

Zmiany skórne:
  • rozsiana plamkowa hiperpigmentacja (najczęściej kończyn górnych)
  • szybko postępujące łysienie . Łysienie występuje u prawie wszystkich chorych i cechuje się szybką częściową lub całkowitą utratą włosów.
  • zaniki paznokci rąk i stóp (onychodystrofia) Onychodystrofia to termin, który opisuje deformacje paznokcia lub paznokieć. W warunkach medycznych, słowo to jest często stosowany w odniesieniu do stanu, który powoduje wrodzonej nieprawidłowości w kościach palców, co prowadzi do zniekształceń paznokci. Onychodystrofia to bardzo szerokie pojęcie, ponieważ odnosi się do wszelkich nietypowych zmian paznokci, z wyłączeniem zmian w kolorze. Dlatego określenie to może odnosić się do zmiany kształtu, wielkości paznokci, wytrzymałość i kruchość, infekcje złoża i zakażenia tkanki otaczającej paznokieć paznokcia.  Zmiany paznokci dotyczą 90 proc. pacjentów i obejmują wszystkie palce rąk i stóp.

Leczenie

Brak rekomendacji i schematów leczenie choroby. Stosuje się leczenie objawowe, uzupełnia niedobory, postuluje się leczenie glikokortykosteroidami lub podawanie ranitydyny.
Leczenie chirurgiczne  rezerwuje się dla powikłań choroby, średnie ryzyko zezłośliwienia polipów szacuje się na około 10% (większe w populacji japońskiej).

środa, 11 lipca 2012

tu można zarobić

http://www.antwo.pl/ref,smieszek5.html
Odpowiadając i pytając można zarobić co miesiąc nawet 1000zł,wejdź zarejestruj się i odpowiadaj.zapraszam




na tej stronie już niestety zarobić już nie można :(

niedziela, 15 kwietnia 2012

Agresja, autoagresja

Agresja - (wg Baron i Richardsona) " Każda forma zachowania, której celem jest wyrządzenie szkody lub spowodowanie obrażeń innej żywej istocie, motywowanej do uniknięcia takiego potraktowania".

Z agresją łączą się dwa terminy takie jak: przymus "działanie podjęte z intencją wyrządzenia szkody drugiej osobie lub wymuszenia jej posłuszeństwa " działanie przymuszające może przybrać formę gróźb, kar lub siły fizycznej oraz termin przemoc - oznacza  podtyp agresji  obejmujący skrajne formy agresji fizycznej. Przemoc definiuje się jako   "silne oddziaływanie na osobę lub własność w celu zniszczenia , ukarania lub kontroli".

Funkcjonalna typologia  przemocy wg Mattain'egoi, Twymana, Chin'a i Lee'go (1996r.), wyróżnia  sześć potencjalnych  funkcji przemocy w zachowaniu:
1. Zmiana sytuacji  awersyjnej lub ucieczka z niej;
2. wzmocnienie pozytywne, tzn osiągnięcie konkretnego celu;
3. wyładowanie negatywnego pobudzenia afektywnego;
4. rozwiązanie konfliktu;
5. zdobycie szacunku;
6. atak na zdefiniowanego kulturowo wroga czyli członka dewaluowanej grupy obcej.

Do pomiaru agresji używana jest obserwacja oraz zadawanie pytań. Do pomiaru agresji opracowano wiele  strategii obserwacji zachowania w kontekstach naturalnych oraz kontrolowanych warunkach eksperymentalnych  i zastosowano je w wielu badaniach.


Podstawowe założenie biologicznych podejść do agresji głosi, że źródła agresywnego zachowania tkwią bardziej w biologicznej naturze  istot ludzkich niż w ich funkcjonowaniu psychicznym.



Autoagresja – działanie mające na celu spowodowanie sobie psychicznej albo fizycznej szkody.

Autoagresja bywa elementem takich zaburzeń psychicznych jak depresja, borderline, psychopatia czy schizofrenia. 


Wyróżnia się następujące typy autoagresji:

  • bezpośrednią – gdy dochodzi do samookaleczenia, samooskarżania, bicia
  • pośrednią – gdy jednostka prowokuje i poddaje się agresji innych.

oraz:

  • werbalną – polega na zaniżaniu samooceny, krytykę siebie i swojego zachowania
  • niewerbalną – to samookaleczenia, uszkadzanie ciała. Zalicza się tu takie formy autoagresji jak: pocięte, pokłute ciało (powierzchowne lub głębokie rany cięte), oparzenia, połykanie ostrych przedmiotów, anoreksję, wbijanie ostrych przedmiotów w ciało,połykanie ich, polewanie kwasem, przypalanie, łamanie kości, uszkadzanie lub wycinanych fragmentów ciała. Jest   to agresja jawna.

    O autoagresji nie słyszy się zbyt często w mediach, jak i w literaturze fachowej jest o niej mało. Autoagresja jest pojęciem szerokim i określenie jej granic jest nieraz trudne, obejmuje różnorodne zachowania. Niektóre zachowania powszechnie uznawane za normalne takie jak: ćwiczenia ponad miarę swoich możliwości, sporty ekstremalne czy operacie kosmetyczne, które powodują w jakiś sposób deformacje ciała i mogą być przejawem zaburzeń psychicznych, jak i działania uważane za patologiczne (samookaleczenia,anoreksja itp.).

Autoagresja- działanie lub szereg działań mających na celu spowodowanie fizycznej lub psychicznej szkody, jest ona skierowana " do wewnątrz". Jest to zaburzenie ukazujące tendencję do samookaleczeń, samouszkodzeń zagrażających zdrowiu, a nawet życiu.

Osoba z różnych powodów atakuje samą siebie, powoduje to  fizyczne obrażenia,jak  również i pogłębienie obecnych już psychicznych problemów. To zjawisko ma złożony charakter. Samookaleczenie nie jest bowiem tylko samym okaleczeniem, lecz procesem, którego efektem są rany. 

Przyczyny autoagresji:
-  Najczęstszą przyczyną autoagresji jest uraz spowodowany w dzieciństwie. Może być nim: bicie dziecka, poniżanie go, ignorowanie jego potrzeb, co prowadzi do zaburzeń w sferze emocjonalnej i w konsekwencji do autoagresji. 
- Niewłaściwe postawy rodzicielskie (odrzucenie, zaniedbanie, nadopiekuńczość, nadmierne wymagania), trudna sytuacja ekonomiczna, bezrobocie, problemy alkoholowe – sprzyjają pojawieniu się tego zaburzenia.
- Powodem może być również brak rodziców: śmierć, rozwód, pobyt w domu dziecka, szpitalu.
- Przyczyny tego zaburzenia mogą mieć także podłoże biochemiczne: osoby samookaleczające się nie czują najczęściej w trakcie tej czynności bólu (przychodzi on ok. godzinę później), w trakcie samookalecznia we krwi pojawia się tzw hormon szczęścia – endorfina – który eliminuje niemal całkowicie ból, poprawia samopoczucie, znosi napięcie. Tak znaczna zmiana powoduje, że samookaleczenie może stać się nałogiem.
- Zachowania autoagresywne mogą być związane również z chorobami wrodzonymi (np. syndrom Retta, autyzm, syndrom Lascha–Nyhana) i nabytymi, np.chroniczne zapalenie mózgu, kiła układu nerwowego oraz uszkodzenia mózgu przez szkodliwe substancje.

Samookaleczenia mogą wskazywać zatem na problemy emocjonalne, a w środowisku więziennym uzyskania lepszych warunków, przeniesienia do innej celi bądź do szpitala.
Do zachowań autodestrukcyjnych zaliczyć można także: 
- zaburzenia łaknienia (bulimia, anoreksja, otyłość), 
-nałogi, obgryzanie paznokci i opuszków palców,
-przymus uszkadzania skóry (drapanie, rozdrapywanie ran, gryzienie warg) oraz
-przymus wyrywania sobie włosów (z brwi, rzęs, z głowy, a następnie niejednokrotnie zjadanie ich). 

Leczenie zachowań autoagresywnych jest trudne, niekiedy mimo poprawy pojawiają się nawroty. Najczęściej leczenie prowadzone jest przez specjalistów psychiatrów, psychoterapeutów i innych.

Zapraszam tu osoby, które znają jakieś techniki terapeutyczne o informacje, komentarze.  



wtorek, 24 stycznia 2012

udało się :)

http://www.stronasztuki.pl/ksiazka/dorota-zatorska-stempin/zaburzenia-odzywiania-rozpoznanie-objawy-leczenie/568.html

właśnie dzisiaj udało mi się zamieścić swoją e-książkę na temat zaburzeń odżywiania, jest w niej trochę więcej informacji  oprócz tych zawartych w moim blogu. Teraz czekam ,aż zostanie opublikowana. Zapraszam

czwartek, 22 grudnia 2011

Wesołych Świąt!!

Zdrowych przede wszystkim Świąt Bożego Narodzenia,
szczęścia w codzienności,
wielu Radości, tych małych i dużych.
Pogody ducha na co dzień,
oraz
Szczęśliwego Nowego 2012 Roku
Życzę Wszystkim odwiedzającym mojego bloga,
oraz tym którzy tutaj zajrzą w przyszłości 
i oczywiście Znajomym, Przyjaciołom i Rodzinie...

Autor blogów:medycyna-psychologia oraz sciezkiduszy
Dorota Zatorska-Stempin




 

sobota, 12 listopada 2011

Afazja

Afazja jest to zaburzenie interpretacji i ekspresji mowy. U ponad 90% ludzi w funkcji mowy i języka pośredniczy lewa półkula mózgu. Afazja najczęściej występuje u 40% ludzi po przebytym udarze lewej półkuli.

Afazja może być dynamiczna, niedynamiczna i całkowita.

Afazja dynamiczna - upośledzone jest rozumienie mowy. Ludzie zazwyczaj mówią bez trudu, ale posługują się tzw. żargonem afatycznym i wykorzystują w komunikacji słowa zastępcze.

Afazja niedynamicza - w tym przypadku rozumienie jest mniej upośledzenie niż ekspresja słowna, w tym stanie mowa jest bardzo utrudniona.

Afazja całkowita - występują razem poważne zakłócenia rozumienia i ekspresji języka.

Afazja może ustąpić w ciągu roku lub dwóch lat po wystąpieniu udaru. Celem terapii mowy jest nauczenie pacjenta jak najsprawniejszej komunikacji. w przypadku znacznych zaburzeń  bezpośrednie powtarzanie ćwiczeń jest nieefektywne; lepsze wówczas efekty przynosi wówczas nauka komunikowania się za pomocą specjalnej książki z obrazkami i fotografiami.

czwartek, 29 września 2011

Anemia -niedokrwistość


Co to  jest anemia? Anemią nazywamy wszystkie rodzaje niedokrwistości, a więc stan, w którym we krwi jest zbyt mało hemoglobiny bądź też erytrocytów. Ponieważ hemoglobina otrzymuje w płucach  “ładunek” tlenu, w przypadku zbyt małych stężeń hemoglobiny ilość dostarczanego przez nią tlenu do organizmu jest niedostateczna.
Anemia (łac. anaemia) zwana również niedokrwistością jest zespołem objawów chorobowych, stanem osłabienia organizmu spowodowana niedoborem czerwonego barwnika zawierającego hemoglobiny lub czerwonych ciałek krwi tzw. erytrocytów. Diagnoza stawiana jest w przypadku stwierdzenie niższych wartości niż ustalone normy. Wyróżnia się niemal 100 odmiennych typów niedokrwistości. 
   W związku ze zróżnicowanymi przyczynami wystąpienia choroby, dzieli się ją jednak na trzy główne grupy:
-niedokrwistość pokrwotoczna (spowodowana utrata krwi);
-niedokrwistość wynikająca ze zmniejszonego wytwarzania krwinek czerwonych i zaburzeń wytwarzania hemoglobiny;
-niedokrwistość spowodowana skróconym czasem życia czerwonych krwinek.

Najczęstsze przyczyny anemii - niedobór żelaza  należy do grupy drugiej. W każdej grupie można wyróżnić wiele różnych podgrup. Podstawową zasadą leczenia jest zawsze usunięcie przyczyny anemii.
Niedokrwistość pokrwotoczna, jak sama nazwa wskazuje, spowodowana jest utratą krwi. Wśród przyczyn różnorodnych typów niedokrwistości znajdują się: deficyt witamin (szczególnie B12 i kwasu foliowego) i żelaza, uwarunkowania genetyczne, uboczne efekty działania leków, przebyte choroby i urazy.

Ze statystyk wynika, że największe prawdopodobieństwo wystąpienia niedokrwistości występuje u osób, które chorują na: przewlekłą niewydolność nerek, cukrzycę, chorobę nowotworową, choroby serca, artretyzm, chorobę zapalną jelit, są zakażone wirusem HIV.

Niedokrwistość nierzadko towarzyszy chorobom nowotworowym - guzom litym oraz nowotworom układu krwiotwórczego. U chorych na raka często występuje także skrócenie czasu życia erytrocytów, niedobór czynników krwiotwórczych, rozwojowi anemii sprzyja ponadto chemioterapia i radioterapia.


Skrócenie czasu "życia" czerwonych krwinek (z ok. 120 dni do kilku dni). Nietrwałość krwinek może wynikać z wad budowy lub defektów ich enzymów. Do rozpadu krwinek mogą się też przyczynić niektóre leki, choroby zakaźne i inne czynniki, np. przeciwciała pochodzące z organizmu matki (konflikt serologiczny u noworodków) bądź np. jad żmii. Objawy rozpadu krwinek (hemolizy): żółtaczka, powiększenie śledziony, kamica żółciowa.
 
Ryzyko zachorowania jest wyższe u krewnych osób chorych na anemię, przy zakażeniach wirusowych i bakteryjnych. 
Diagnostyka  
Analiza krwi wykazuje zmniejszone stężenie hemoglobiny i liczbę czerwonych krwinek. Często mają one nieprawidłowy kształt. We krwi wzrasta również zawartość enzymu LDH oraz żelaza i bilirubiny, na zdjęciach RTG widoczne zgrubienia kości czaszki, śródpiersia i paliczków. 
Leczenie - zlikwidowanie czynnika wywołującego rozpad krwinek (w przypadku przyczyn zewnętrznych) ew. usunięcie śledziony, transfuzje, leki zmniejszające aktywność układu odpornościowego.



Główne objawy anemii:
- osłabienie organizmu
- zmęczenie
- bladość skóry
- bladość spojówek oka;
- zmniejszona sprawność ruchowa;
- zadyszka po wysiłku;
- apatia;
- szum w uszach;
- bóle głowy;
- utrata apetytu;
- depresja;
- zawroty głowy;
- mroczki;
- płytki oddech;
- omdlenia;
- stany podgorączkowe;
- bóle w okolicy serca;
- nadwrażliwość na zimno;
- problemy z koncentracją i pamięcią;
- senność;
- uczucie zimna;
- wczesne siwienie włosów, które stają się cienkie i tracą połysk;

Objawy charakterystyczne dla anemii spowodowanej niedoborem żelaza to:

- łamliwość włosów i paznokci ;
- zmiany na błonie śluzowej języka, gardła;
- zajady;
- wysuszenie skóry;
- łamliwość i wklęsłość paznokci.   

Podział niedokrwistości (anemii) jest dosyć złożony.
Podział może dotyczyć wielkości erytrocytów, wtedy mówimy o anemii normoblastycznej - kiedy krwinki są prawidłowe, o anemii megablastycznej - kiedy krwinki są zbyt duże, a także o niedokrwistości mikrocytarnej - kiedy krwinki są za małe. W podziale tym wykorzystuje się parametr MCV jest to średnia objętość krwinki.  

środa, 21 września 2011

Witamina A

Witaminy są zawarte w codziennym pożywieniu. Są one potrzebne do prawidłowego wzrostu, rozwoju i funkcjonowania organizmu. Zapotrzebowanie na nie jest stosunkowo niewielkie i prawidłowa, codzienna dieta jest wystarczająca do uzupełniania bieżących potrzeb ustroju.

Witamina A ma duże znaczenie w fotochemicznych procesach widzenia (szczególnie w widzeniu nocnym), w prawidłowym rozwoju nabłonka, skóry, kości, zębów, biosyntezie cholesterolu, właściwego funkcjonowania układu rozrodczego kobiet i mężczyzn i tworzeniu mukopolisacharydów. Witamina A chroni nabłonek przewodu pokarmowego, moczowego i oddechowego przed zakażeniem. U kobiet w ciąży jest ona konieczna do prawidłowego rozwoju płodu.


Witamina A zawarta jest w wielu pokarmach: 

- żółtopomarańczowych owocach i warzywach;
- ciemnozielonych liściastych warzywach;
- mleku wzbogaconym w witaminę A;
- wątrobie;
- margarynie.


Witamina A występuje w dwóch różnych formach: retinoli i beta-karotenu.
Retinole znajdują się w pokarmach pochodzenia zwierzęcego (mięsa, jaja, mleko) a beta-karoten roślinnego. Beta-karoten zamieniany jest w organizmie na witaminę A. 

Witamina A chroni organizm przed nowotworami płuc i przewodu pokarmowego. Dlatego zaleca się jedzenie wielu warzyw i owoców zawierających jej bardzo dużo. Można również przyjmować gotowe produkty farmaceutyczne zawierające witaminę A, dotyczy to przede wszystkim osób starszych, mieszkańców miast i innych zanieczyszczonych okolic, osób palących lub intensywnie się opalających. W niektórych przypuszczeniach, uważa się, że niski poziom witaminy A wiąże się z chorobą Alzheimera.




Niektóre schorzenia mogą powodować zwiększenie zapotrzebowania na witaminę A, są to:

- biegunka;
- choroby oczu;
- schorzenia jelitowe;
- przewlekłe lub przedłużające się stany zapalne;
- odra;
- schorzenia trzustki;
- usunięcie żołądka;
- przedłużający się stres.

Wchłanianie witaminy A pogarsza się w każdym stanie chorobowym powodującym zmniejszenie się ilości wchłanianych tłuszczów. 

Zmniejszenie stężenia witaminy a stwierdza się w:
- ciąży;
- w okresie laktacji;
- przy doustnym podawaniu olejów mineralnych;
- u osób w podeszłym wieku;
- chorobach gorączkowych;
- diecie ubogiej w witaminę A;
- marskości wątroby.

Należy pamiętać, że zarówno niedobór jak i nadmiar witaminy A może być szkodliwy dla zdrowia, dlatego Światowa Organizacja zdrowia określiła listę zalecanych dawek witaminy A. Ta lista, to RDA ( Recommended daily allowances), wg tej listy:
Zapotrzebowanie na witaminę A, u :
- kobiet - 600mcg;
- kobieta karmiąca - 950 mcg;
- mężczyzna - 700 mcg.

Zapotrzebowanie zależy również od stanu fizycznego i psychicznego, wieku i płci.


piątek, 19 sierpnia 2011

Depresja reaktywna

Depresja reaktywna - wywołują ją konkretne traumatyczne wydarzenia życiowe, np.: śmierć osoby bliskiej, utrata pracy, zerwane związki.
Objawy są typowe dla epizodu depresji, ale pozbawione są poczucia winy, urojeń.

Przedłużona reakcja żałoby trwa na ogół do kilku miesięcy, po czym stan emocjonalny powraca do normy.
Depresja reaktywna nie wymaga leczenia, jednak jej bolesne objawy powinno się łagodzić poprzez psychoterapię,  a nawet typowymi lekami przeciwdepresyjnymi.